مخمل کوه
سرزمین قلههای سربه فلک کشیده، چشمههای جوشان و آبشارهای بلند، کوهی به ارتفاع هزار و ۹۰۰ متر دارد که وقتی از خرمآباد به سمت الشتر میرویم در کنار جاده به آن برخورد میکنیم. جایی که به خاطر گلسنگهایش به مخمل کوه معروف است.
در سفر به خرمآباد میتوانیم تمام وقتمان را در شهر نگذاریم و مثل خیلی از خرمآبادیها برای اینکه آبوهوایی عوض کنیم، حدود یک ساعت برویم تا به مخملکوه برسیم. این منطقه در ۱۵ کیلومتری شمال شرق خرمآباد، در مسیر الشتر قرار دارد. کافیست بعد از رسیدن به میدان ۲۲ بهمن تا انتهای بلوار ولیعصر برانیم. فاصله این منطقه تا الشتر زیاد نیست. تنها با ۳۵ کیلومتر رفتن به سمت خرمآباد، به کوههای یکدست سبزرنگ میرسیم.
گلسنگهایی که در بهار میرویند، سنگهای سیاه را سبز میکنند و جایی را به وجود میآورند که از خزههای سبز و قهوهایی پوشیده شده است. رنگ این مخملها متغیر است و نمای کوهها را در یک روز سبز سبز و در یک روز به شکل قهوهایی مخملی در میآورد.
این منطقه شامل یک کوه بلند، تنگهای زیبا به اسم شبیخون و آبشاری به همین اسم است. به صورت کلی اینجا منطقهای است که به پارک جنگلی تبدیل و در آن آلاچیقهایی برای مسافران ساخته شده و در مسیرش رستورانها و قلیانسراهای زیادی هم وجود دارد.
اگر اهل کوهنوردی باشیم فتح قله دو هزار متری پوشیده از گلسنگ کار سختی نیست؛ مخملکوه با وجود ارتفاع نسبتا زیاد، مسیر مناسبی برای کوهنوردان دارد، هرچند برای آنهایی که عادت ندارند بالا رفتن از کوه سخت است.
این پارک جنگلی از نظر زمینشناسی جزو زاگرس شرقی و مربوط به دوران سنوزوئیک است. به همین دلیل جوانی و طراوت در آن موج میزند.
برای رسیدن به این منطقه باید از یک پارک جنگلی گذشت. این پارک که به پارک جنگلی مخملکوه معروف است، ۵۰۰ هکتار مساحت دارد و جایی فوقالعاده برای نشستن و تماشای آن همه سرسبزی است. طبیعت زاگرس با بلوطها شناخته میشود. در این پارک جنگلی هم درختان بزرگ وتنومند بلوط را میبینیم که از دهها سال پیش در این منطقه وجود داشتهاند. از اینها گذشته این منطقه جنگلکاری هم شده و مساحتش بالغ بر ۵۰ هکتار است.